مبشرین|پایگاه خبر قرآنی و معارف اسلامی

در تبیین نیازهای معنوی خانواده به سراغ مؤلفه «عشق و محبت» در حکم یکی از زیربنایی‌ترین اجزای استحکام خانواده رفتیم و با حجت‌الاسلام‌والمسلمین سیدمهدی واعظ موسوی، کارشناس مسائل خانواده، هم‌سخن شدیم.

حجت‌الاسلام واعظ‌ موسوی با بیان اینکه هر انسانی در وجود خود آراسته به صفت عشق و محبت است، اما برخی افراد در بیان آن با مشکل روبه‌رو هستند، اظهار کرد: شهید مطهری روح انسان را به چهار بعد تقسیم می‌کند و یکی از این موارد را مهرجویی و مهرورزی می‌نامد. یعنی انسان علاقه به محب و محبوب بودن دارد، اما برخی افراد در عمل قادر به انجام آن نیستند و یا مسیر را اشتباه طی می‌کنند. در این میان برخی از زنان از ابزار حسادت و کنایه و مردان از دروغگویی و وعده‌پراکنی کمک می‌گیرند، بدون آنکه راه اصیل برای محب و محبوب بودن را بدانند.

وی با بیان این مطلب که بسیاری از زوجین و والدین به کارکرد ابراز عشق در خانواده پی نبرده‌اند و آن را نوعی تملق می‌پندارند، گفت: چنین افرادی زحمات و تلاش‌هایی را که برای رفاه حال مادی اعضای خانواده متحمل می‌شوند ملاک واضحی از ابراز عشق می‌دانند، در صورتی که این مهم گرچه در جای خود ارزشمند است، اما تمام جنبه‌های عشق‌ورزی و محبت را دربر‌نمی‌گیرد. نتیجه چنین تفکری در میان والدین سبب گرایش فرزندان آنان به مردان و زنانی می‌شود که اگرچه فاصله سنی زیادی با آنان دارند، به سبب جذب و تأمین حس ستایش خواهان ازدواج با آنان می‌شوند.

ازدواج جوانان با افراد همسن پدر و مادرشان

حجت‌الاسلام واعظ موسوی به سابقه ۲۳ ساله مشاوره به خانواده‌ها پرداخت و بیان کرد: بسیاری از والدین از عشق‌ورزی به فرزند خود غافل هستند و صرفاً در قامت یک مربی ظاهر می‌شوند. بنابراین چنین فرزندی به دلیل ارضا نشدن نیازهای عاطفی و کمبود دریافت محبت از سوی پدر و مادر، این مهم را در افراد دیگری می‌جوید. به این دلیل گاهی شاهد گرایش پسران به زنان بیوه و مسن و علاقه دختران به مردان متأهل یا با فاصله سنی زیاد هستیم.

حجت‌الاسلام واعظ موسوی عدم ابراز محبت در خانواده و بین زوجین را سبب خیانت، طلاق عاطفی و طلاق ثبتی دانست و گفت: در بسیاری از این موارد زوجین به لحاظ قلبی به یکدیگر محبت دارند، اما عدم بیان آن سبب ایجاد احساس تنهایی می‌شود. نبود فضای محبت بین زوجین فرزندان را نیز بی‌نصیب نمی‌گذارد، بلکه فضایی را ایجاد می‌کند که آنان نیز از ابتدا با مفهوم عشق‌ورزی آشنا نشوند و فرزندان به جای تولد در محیطی رأفتی به تعبیر شهید مطهری حاصل محیطی شهوتی هستند که به طور حتم کارکردهای لازم را برای رشد بهینه ندارند. فرزندانی که در چنین محیطی رشد می‌کنند خود نیز محبت کردن را نمی‌آموزند و این روند نادرست در زندگی آینده آنان نیز تکرار می‌شود. پدری که از ابراز محبت به همسر خود امتناع می‌کند، نه تنها تیشه به ریشه پایه‌های زندگی زناشویی خود می‌زند، بلکه فرزند خود را نیز از محبت به همسرش در آینده  وامی‌دارد و او را نیز در زندگی دچار مشکل می‌کند.

هزینه‌هایی که برای فقدان آموزش می‌پردازیم

 این کارشناس و مشاور حوزه خانواده ادامه داد: برخی از زوجین در روابط زناشویی خود و برخی والدین در روابط خود با فرزندانشان به سبب عدم ابراز محبت هزینه‌های سنگین جانی، آبرویی و مالی را می‌پردازند، اما از چرایی آن غافل هستند. این در حالی است که در آیات و روایات دینی بر بیان و ابراز علاقه تأکید فراوان شده است.

گرسنه می‌توان خوابید، اما با بغض نه

حجت‌الاسلام واعظ موسوی با تأکید بر اینکه خانواده‌ها از یاد برده‌اند که گرسنه می‌توان خوابید، اما با بعض نمی‌توان خواب آرامی داشت، گفت: در گذشته اگر کودکی شب بدون خوردن شام به خواب می‌رفت، او را بیدار نمی‌کردند و معتقد بودند خواب برای او از غذا شیرین‌تر است، اما اگر به دنبال دعوا و ناراحتی با خواهر و برادر خود به خواب رفته بود او را بیدار می‌کردند، در آغوش می‌کشیدند و پس از تأمین حس محبوب بودن او را در بستر خواب قرار می‌دادند. این مهم همان گمشده خانواده امروز است که تمام تلاش خود را برای تأمین مادی به کار گرفته است، بدون آنکه که از راهکارهای اصیل که همان نیازهای معنوی خانواده است، باخبر باشد.

وی در بخش دیگری از سخنان خود به بیان راهکارهای ابراز عشق و محبت در خانواده پرداخت و گفت: دعوت به تبسم و خودداری از اخم کردن در روایات متعددی مورد تأکید قرار گرفته است؛ به نحوی که از انسان عبوس به فردی منافق یاد شده است. همچنین امام علی(ع) لبخند را کمند دوستی معرفی می‌کنند و طبق سخن پیامبر اکرم(ص) نیز ابراز دوست داشتن حقیقی از سوی شوهر به زن تأثیر عمیقی بر قلب زن دارد.

تأکید اسلام بر ضرورت ابراز محبت

وی با انتقاد از اینکه امروز بسیاری از زوجین و والدین از تأکید اسلام بر ضرورت ابراز محبت بی‌خبرند و حتی تفکرات نادرستی در این باره دارند، تصریح کرد: علت این امر به کوتاهی حوزه‌های علمیه بازمی‌گردد، چراکه سیستم تبلیغ دینی موجود به خوبی آموزش ندیده است که بتواند به بهترین نحو ارشاد کند؛ این در حالی است که به کوچک‌ترین مستحبات دینی، همچون انگشتر عقیق به دست داشتن، پرداخته شده است، اما از چنین مسائلی که سبب استحکام پایه‌های خانواده و به طبع آن جامعه می‌شود غفلت شده است.

وی نبود آموزش‌های دینی در زمینه نیازهای معنوی خانواده از جمله ضرورت محبت کردن را سبب عملکرد سلیقه‌ای و بیان ضرب‌المثل‌هایی همچون «فرزند باید به دل عزیز و به چشم خوار باشد» دانست و گفت: باورهای نادرستی درباره ابراز محبت به فرزند و همسر وجود دارد که مانع تحقق اهداف تربیتی است و به سلامت و سعادت خانواده آسیب می‌رساند و در تضاد با تعالیم اسلامی است؛ وقتی امام حسین(ع) در میدان جنگ با بستگان خود از الفاظ محبت‌آمیز استفاده می‌کنند چه جایگاهی برای چنین باورهای نادرستی در میان مسلمانان وجود دارد؟

  منبع: مبشرین|پایگاه خبر قرآنی و معارف اسلامی
       لینک مستقیم   :   http://mobasherin.ir/shownews.aspx?id=44023