نماز آن‌وقت یک نماز ناب است که اقامه شود. اقامۀ نماز در افراد به تکمیل کردن و ارتقا بخشیدن آن است و در جامعه به باشکوه برگزار کردن. البته باشکوهی که تهی از درون نباشد و اقامه‌کنندگان در خود نیز نماز را اقامه کنند.

هر اندازه که اقامۀ نماز کامل‌تر باشد، آثار آن بیشتر نمایان می‌شود. گاهی پرسیده می‌شود که اگر نماز این آثار بیان شده را دارد، پس چرا هنوز بسیاری از نمازگزاران، اندر خم یک کوچه‌اند و این آثار در آنها تجلی ندارد. جواب این است که آنها نماز را اقامه نکرده‌اند، بلکه فقط در طول شبانه‌روز چند بار خم و راست شده‌اند. از سویی دیگر اعمالی را انجام داده‌اند که همان آثار به‌دست آمده از نماز را هم از دست داده‌اند.

این پرسش همانند این است که فردی دارو می‌خورد اما بيماري اش درمان نمی‌شود. اثربخشی درگرو دوچیز است؛ خود آن ناب باشد و در آن غش نباشد و اگر استفاده می‌شود، کارهایی را که مانع اثرگذاری آن دارو می‌شود انجام ندهیم و خوراکی را كه با آن منافات دارد نخوریم. بنابراین، هرچه اقامۀ نمازمان ناب‌تر و مراقبت از آثار آن بیشتر باشد، انسان‌سازی آن بیشتر است.